De coronacrisis eist zijn tol, en niet zo’n beetje ook. Mensen voelen zich opgehokt en zijn best wel bang, ook al wordt het wat losser. In de supermarkt ben ik er een paar keer getuige van geweest dat mensen boos op elkaar worden. Ik zie ook dat een deel van de personeelsleden niet zo goed kan omgaan met die boosheid.
Wekelijks worden we streng toegesproken door de premier. Dat we er zomaar vanaf zullen zijn is een waanidee. Mooi weer en je mag nog niet op een lekker vol terras. Je zou er bloedchagrijnig van worden. En toch, en toch en toch!
Ik verlang helemaal niet terug naar de tijd van voor de coronacrisis. Ik ben gekluisterd aan de beeldbuis, bij iedere persconferentie. Mensen zeggen dat die langdradig zijn, maar voor mij kunnen ze niet lang genoeg duren. Ik ga er al een kwartier voor aanvang voor zitten. Met gezonde spanning druk ik op de afstandsbediening en ga naar NPO1. En als de persconferentie daar wordt afgebroken, zap ik mee naar NPO Politiek. Ik wil er geen woord van missen. Hoewel ik toch het geluid soms op “uit” zet. Ik denk dan: Rutte je kan me wat….!
Ik ben namelijk helemaal gebiologeerd door wat naast de premier gebeurt. Daar zie je Irma Sluis als gebarentolk vertellen hoe ze het benauwd krijgt, hoe zaken in een stijgende lijn zitten en hoe hamsteren eruitziet. Het gaat met gratie, ernst, humor en schalkse blikken. Het betovert me vanaf het moment dat ze, stijlvol gekleed, op het podiumpje stapt. Ik denk dan stiekem dat mensen met een gehoorbeperking maar flink mazzel hebben. Zij krijgen het veel leuker uitgelegd dan wij horenden.
Ik geef het toe, ik ben gevallen voor haar charme, blikken en gebaren. Ik wil hamsteren en hamsteren. Ik wil verder in een stijgende lijn, ik wil méér maatregelen. Het laat me niet meer los. Ik droom ervan. Vlinders fladderen er lustig op los in mijn buik. Ik wil helemaal niet dat die coronapersconferenties stoppen. Ik wil er méér van! Ik ben een gigantische fan, nou zeg maar stapeldol op Irma.