Leest en hoort u ook regelmatig mensen die hun trieste verhaal doen over wat hen is overkomen? Vaak zijn ze dan boos, verdrietig of gewoon heel erg teleurgesteld. Ze zijn dan, om maar wat te noemen, te grazen genomen door vrienden, familieleden of collega’s. Maar ook zijn ze vaak besodemieterd door bedrijven of instellingen. Het komt ook regelmatig voor dat mensen zijn benadeeld door de ambtenarij, die niet meer (willen) zien dat ze ten dienste staan van de burgers. Zoals gezegd levert dat nare gevoelens op, waarbij ook machteloosheid een rol speelt.
Heel vaak, en ik maak dat best regelmatig mee in mijn dagelijkse praktijk, komt het voor dat vervolgens wordt geroepen dat mensen “uit hun slachtofferrol moeten stappen”. Bijna altijd wordt dat geroepen door lieden die het leed aanrichten, hun instanties of mensen die langs de zijlijn toekijken. Zoiets wordt in prachtig Nederlands ook wel “victim blaming” genoemd. Je moet als doelwit van beschimping, benadeling, geweld en diefstal niet zeuren. Maar is zo’n reactie wel kies, is dat wel fair?
Ik denk altijd aan dit voorbeeld. Een dief die tegen de beroofde zegt: joh…wat zeur je nu, het was maar € 20,00! Stelt niks voor! Wat zit je nu te klagen!
Wat ik best wel erg vind is dat zeer vaak door dit gedrag hetgeen het slachtoffer is aangedaan buiten beeld schuift, terwijl we juist oog zouden moeten hebben voor de slachtoffers en stelling nemen tegen de daders van het onrecht. Door geen oog te hebben voor de gevolgen van misstappen laten we mensen met lege handen staan. Eigenlijk krijgen deze mensen verwijten naar hun hoofd geslingerd in plaats van begrip voor hun situatie.
Wat ik nog erger vind is dat de daders en “omstanders” van onrecht zich kunnen verschuilen achter die slachtofferrol die hun doelwitten ook werkelijk hebben. En daarbij komt nog dat er vervolgens niet overduidelijk wordt gewezen naar de daders. Ik hoor echt veel te weinig zeggen dat er wordt meegeleefd met de benadeelden. Terwijl we toch eens heel luid en duidelijk zouden moeten zeggen tegen de daders: Stap eens uit je daderrol joh!
Verschenen in weekblad Groot Nissewaard
