Lezers van deze column weten dat ik een korte vakantie hield in Wenen. Een prachtige stad. Zeker een aanrader!
Wat een prachtige grootse gebouwen, wat een mooie musea en een fijn autovrij centrum. Maar natuurlijk staan er ook geweldig imposante kerken in die stad. Ze zijn prachtig gerestaureerd met veel liefde en vakkundigheid. Nu ben ik gewoon een verstokte heiden, maar er is iets dat me toch iedere keer naar binnen lokt. Soms ben ik gewoon nieuwsgierig naar de kunst, het geweldige glas in lood, maar ook de kruiswegstaties die iedere katholieke kerk aan de muur heeft hangen. Voor collega heidenen: de lijdensweg naar de kruisiging van Jezus. Dat zijn vaak heel mooie kunstwerkjes en in ieder kerk anders.
Ik liep daar een kerk binnen waar een baby werd gedoopt. Het was een mooie ceremonie, inclusief een baby die de kerk vulde met haar gehuil, vanwege het koele wijwater. Het was aandoenlijk, maar ook goed om te zien dat de familie zo samen was, rondom de jonggeborene.
Ik kwam in een andere grote kerk waar een Hoogmis gaande was. Inclusief orgelmuziek, Latijnse gebeden en een heus koor. Het lied van D.C. Lewis (Youtube) kwam tot leven. Het was klassiek katholiek aldaar. Je kon zelfs biechten achter een gordijntje.
Ik was vroeger een braaf katholiek misdienaartje. Ik ben tenslotte Rooms opgevoed. Ik ben zo afvallig als dat ik hoog ben, maar toch blijft het altijd iets bij me oproepen. Zo’n oude kerk maakt me rustig, de klanken van het orgel, de zang en de omgeving heeft een totaal ontspannende uitwerking op me. Ook al verstond ik niets van wat werd gesproken of gezongen. Een half uurtje in die imposante kerken doet een mens goed, ook al geloof ik niet meer.
Ik kan wel beginnen over misbruik in de kerk enzo, maar dat kan ik de huidige voorgangers niet aanrekenen. Ik kan wel spotten met de biechtstoel, maar als mensen daar steun uit halen, prima! Ik kan wel, als milieuactivist, beginnen over de walmende kaarsjes. Maar toch is er iets wat ik iedere keer weer heb bij het betreden van een katholieke kerk: Mmmmm wierook!